'I don't know where I'm going, but I'm on my way

Laos, met gemengde gevoelens reizen we door dit mooie land.
De dingen die we bekijken zijn prachtig, de reis er naartoe soms frustrerend.

Voordat we (een week geleden alweer) aankwamen op Don Det moesten we eerst met een houten boot naar het eiland gebracht worden. Dit noemen ze de ferry maar in feite is het gewoon een uit de kluiten gewassen gondel.

Bij het hotel in Siem Reap hadden we een ticket naar de 4000 islands inclusief de bootreis gekocht.
Volgens de ferry-man was dat ticket alleen voor de bus.
Aangezien er nog vijf anderen waren met hetzelfde verhaal als de onze, wist ik zeker dat ik een ticket MET bootreis had geboekt.
Nu kost het hier allemaal niks en was dat ticket maar vier euro maar soms ben ik er ook gewoon flauw van dat ze onze mooie witte gezichtjes voortdurend proberen te bedonderen en proberen zoveel mogelijk geld van ons af te troggelen. En als je dat dan toch doet, doe dat dan met een lach....

Deze ferry-man is tot op heden de meeste onvriendelijke persoon die ik de afgelopen drie maanden heb ontmoet. Zelf was ik ook niet op mijn alleraardigst trouwens.
Het kwam er gewoon op neer dat er geen boot voor ons was als we niet alsnog een ticket kochten.
Toen ik hem vroeg wat die bootkaarten dan moesten kosten ook al hadden we die allang betaald antwoordde de ferry-man dat we maar bij ons hotel moesten klagen.
Tsja, dat was dit keer niet mijn vraag.. dus vroeg ik nogmaals wat het kostte. 30.000 kippen zei hij. Volgens hem voor de derde keer maar die andere twee keer stond mijn radar waarschijnlijk niet aan voor zijn gebrabbel.

Over kippen gesproken, we zijn inmiddels miljonair. We reizen rond met meer dan twee miljoen kippen. Die proppen we trouwens allemaal in onze portemonnee.
Na het eten of slapen in een hotel vliegen de kippen met tienduizenden tegelijk onze portemonnee uit.

Overigens hebben we maar gewoon nieuwe tickets gekocht voor de boot om toch nog op Don Det te komen.
Hier hebben we, na een nachtje slaap en een heerlijk ontbijtje aan de Mekong, een dagje rondgefietst. Vanaf Don Det kan je over de brug naar Don Khon. Op weg naar de brug werden we nog gewaarschuwd dat ze daar een oversteekticket probeerden te verkopen.
Het schijnt maffia geld te zijn dat je niet hoeft te betalen.
Voorbereid als we waren hingen we de domme toerist uit.
We negeerden het bordje: Stop, buy ticket here, en de mannetjes die zeiden hey hey.
Ik keek hem aan, lachte vriendelijk en zei, no thank you. Alsof ik dacht dat hij me een kaartje voor één of andere show wilde verkopen die ik toch niet wilde zien. Het werkte nog ook.

Op de eilanden bekeken we watervallen, dorpjes, zoals ik me dorpjes in dit soort landen voorstel.
Houten huisjes met daaromheen wat kipjes en rond rennende kindertjes. En we zagen ook veel honden en heel veel katten. Groot en klein. Een duidelijk geval van laat moeder natuur haar gang maar gaan en voor je het weet is er weer een nieuw nestje.

De volgende dag vertrokken we met de bus naar Pakse om daar een dag later het Bolaven Plateu te gaan bekijken. Een bus die er volgens het schema twee uur overdeed maar uiteraard kwamen we natuurlijk pas vier uur later aan.
We stopten hier en daar om te eten, te drinken, te eten en te drinken en om iemand mee te nemen of af te zetten. De bus stond vaker stil dan dat deze reed.

Die nacht sliepen we in een oud paleis van de koning.
Tenminste, dat lazen we ergens en ik moet zeggen het was ook echt een mooi gebouw.
De buitenkant was overigens beter onderhouden dan de binnenkant maar ook de versleten stoel was ondanks de verstreken jaren nog steeds een mooie stoel.

De dag erop bezochten we een deel van het Bolaven plateu. We bewonderden maar liefst vier watervallen.
Daarnaast brachten we een bezoek aan twee minority villages en een koffie/thee plantage.

Één van de minority villages heeft het meeste indruk op mij gemaakt.
Deze wereld is zo anders dan dat wat voor ons Europeanen normaal is.
Ook heel anders dan het, ineens heel moderne, Pakse.
De meisjes trouwen hier op hun 7e met hun neef of ander aangewezen familielid of iemand uit het dorp. Breek je een ledemaat dan smeert de medicijnman er wel iets op.
We zagen een kindje rondlopen met een brandwond die duidelijk nooit mooi zou genezen.
Het eerste kind krijgen de vrouwen soms al op hun tiende.
Gemiddeld krijgt een man zo'n 14 kinderen. Soms met vier verschillende vrouwen.
Afhankelijk van de bruidsschat die de man te bieden heeft vermeerderd zijn aantal vrouwen.
Onze gids vertelde dat hij zijn eerste aangewezen vrouw afstond aan zijn broer omdat hij nog naar school wilde. Ook de tweede vrouw stond hij af aan zijn andere broertje en bij de derde vrouw waren de smoesjes op en moest er getrouwd worden.

De mensen in dit dorp geloven nog in de goedheid van geesten. In het offeren van dieren voor het tevreden stemmen van de goede geesten en het verdrijven van de kwade geesten.

Ook hier liepen de kindjes trouwens tussen de kipjes en de varkentjes rondom hun houten hut.
In zo'n hut wonen ze soms met drie families en de ouders van de zonen (broers). Soms rennend met andere kindjes op hun rug en soms rokend aan een pijp (want dat is vanaf je derde doodnormaal).

Om hier met je neus bovenop staan is toch wel heel erg indrukwekkend.

Na deze dag aten we nog even een heerlijk Indiaas maal in Pakse. Het was overigens een rib uit ons lijf want twee naanbroden, twee curry's, een bordje rijst en drinken voor 4,80 euro is natuurlijk ontzettend duur.

Vanaf Pakse gingen we “hop”, in de sleeping bus, naar Ban Lao. De sleeping bus, een heel nieuw fenomeen. Gewoon een bus met bedjes om lekker te slapen terwijl de bus je midden in de nacht door het land zoeft.
Deze bus had als eindbestemming Vientiane maar wij werden (om 03:00 uur) halverwege gedropt in Ban Lao. Op aanraden van de tourist info in Pakse zodat we de volgende dag de Kong Lo caves konden bezoeken.

Nou, dat hebben we geweten! Eerst zochten we, in het holst van de nacht, een guesthouse om nog een paar uurtjes te slapen. Er was niet veel maar we vonden wat voor vijf euro.
De volgende dag deed Britta rond half zeven een eerste verkenningsronde voor een bus naar de grotten. Het halve dorp was nog in diepe rust maar degene die op straat was Sprak Laosisch, Laotiaans of andere Laos-taal maar geen Engels.
Nergens een mens die ook maar een woord Engels sprak en een busmaatschappij stond ook niet in de gouden gids van dit dorp.
Rond kwart over acht deden we een verkenningsronde met zijn tweeën.
In tussentijd hadden ze nog geen Engels geleerd en dat busbedrijf was ook nog niet opgezet.
De eerste vraag was, hoe komen we bij de caves? al snel gevolgd door de tweede vraag, hoe komen we hier überhaupt weg?
Eerst maar een ontbijt. We kwamen binnen bij een restaurant waar de vrouw des restaurants een eet-gebaar maakte. Wij knikten. We wilden inderdaad eten en een diepzinnig gesprek over de mogelijkheden leek geen optie te zijn. Tien minuten later stond er een enorm bord rijst met ei, tofu en loempia's voor onze neus met ernaast een kom koriander soep. Hallo ontbijt!

Vervolgens haalden we onze tassen bij het guesthouse en probeerden we dit dorp te verlaten.
De eerste bus die we tegenkwamen ging naar Vientiane .
Dezelfde bestemming als de sleeping bus waar we s'nachts nog in hadden gelegen.
Eigenlijk wilden we alleen nog maar weg uit Ban Lao.
Caves of niet, we wilden naar een wereld met Engels sprekende mensen en bussen.
We besloten de caves over te slaan en door te reizen naar Vientiane .
En daar zitten we nu, waarschijnlijk weer zes uur in de bus, op naar de hoofdstad van Laos.

Tot zover Laos. De eindbestemming is telkens een hele mooie ervaring maar soms lijkt het alsof we de eerste toeristen in heel Laos zijn.
Dat je moet bedenken hoe je van A naar B komt. Daar helpt ook onze Lonely planet niet bij.
De reizen duren soms een eeuwigheid.
Maar we komen er wel, we zijn tenslotte al van Siem Reap in de bus naar Vientiane beland.
En ik ga er vanuit dat het vanaf daar een eitje zal zijn..