In the end....

In the end, it's not going to matter how many breaths you took, but how many moments took your breath away.

Daar zitten we dan, ergens 11,5km boven Scandinavië. Bijna thuis..
Het lijkt wel of we een jaar weg zijn geweest en aan de andere kant is alles veel te snel gegaan.

Liever was ik nog een tijd gebleven en als Gjalt zijn waterpoloteam mee had kunnen nemen in zijn waterpolo-tas had ik hem misschien ook wel kunnen overtuigen om nog drie maandjes te blijven.
Gelukkig voor Gjalt gaat hij de komende vijf dagen al twee keer trainen, 1 keer fluiten en 1 keer een wedstrijd winnen. Catching up to do.

Vietnam! We begonnen dit laatste stukje van onze reis in Hanoi.
Voor we het vliegveld konden verlaten was er nog wel een probleem.
We hadden geen geld meer en hadden in Laos ook geen kippen meer gepind.
We hoopten/gingen er vanuit een ATM bij arrival tegen te komen om ons hier opnieuw miljonair te maken. Geen ATM en dus geen geld om ons visum te betalen.
Gelukkig waren we niet de enige en na drie kwartier wachten mocht Gjalt pinnen, onder begeleiding, samen met de anderen in de bewoonde wereld van het vliegveld.

Na een goede nachtrust begonnen we aan een verkenningstocht door Hanoi.
Dwalen door het zogeheten Old quarter waar de vernieuwing inderdaad nog niet is toegeslagen.
Daarna wandelen naar het Hoan Kiem Lake om vervolgens over te steken met een bruggetje naar een piepklein eilandje.

Vietnam maakte zich tijdens onze aanwezigheid op voor Lunar of Big Tet. Vietnamees nieuwjaar.

We hadden bedacht om naast een bezoek aan Hanoi en Halong Bay misschien ook nog naar Sapa af te reizen. De prachtige rijstvelden zoals je die altijd op plaatjes ziet.
Aangekomen bij een tourist office vroegen we naar de mogelijkheden over de tour naar Sapa.
We zouden met de nachttrein heen kunnen, een nacht in Sapa kunnen blijven (of direct met de nachttrein terug) en de volgende dag weer terug kunnen reizen.
Zoveel mensen hadden ons verteld hoe prachtig Sapa is en dat het zo de moeite waard zou zijn.
Toen Gjalt en ik weer buiten stonden keken we elkaar aan en zeiden we, laten we Sapa maar overslaan.

Het was dat gevoel van niets willen missen en het daarom ook doen tegenover het aanlokkelijke idee om de vakantie rustig af te sluiten.
Mijn verstand zei: ga naar Sapa nu je er toch bent, mijn gevoel zei, ik vind het wel goed zo, laten we 5 dagen in Hanoi blijven en relaxen.
En dat deden we...

Toch was daar tussendoor nog die trip naar Halong Bay. Die was al geboekt in Laos en dat wilden we echt niet missen. Na twee nachten in Hanoi reden we naar Ha long city om daarna op een prachtige boot rondgevaren te worden in Halong Bay.

Wat was dit ontzettend mooi. Een keuze maken tussen Angor Wat of Halong Bay gaat me niet lukken want beide bezienswaardigheden waren zo prachtig.

Varend door Halong Bay op een prachtige boot (met onze eigen kamer) voelde ik me zo bevoorrecht dat we zulke mooie reizen kunnen maken. De kamer had een Frans balkon met uitzicht op Halong Bay. Vanuit ons bed of zittend in de kamer kon ik die prachtige rotsen uit het water zien verrijzen.

Tijdens onze tweedaagse trip (en een nacht) bezochten we een floating village. Het is heel bijzonder om te zien hoe mensen leven op het water. Hoe ze een huis bouwen op een vlot en er dan ineens een heel dorp ontstaat tussen de rotsen van Halong Bay.
Daarnaast bezochten we een uitkijkpunt met een prachtig uitzicht en de tweede dag bezochten we een grot. Heel modern aangelegd met een paadje en goede verlichting om alles goed te kunnen zien maar het was een prachtige grot.

Die nacht in Halong Bay stonden we om 12 uur op het dek, proostend met Whiskey (of iets anders). We riepen Happy new year want dit was de nacht dat het jaar van de Snake overging in het jaar van de Horse.
Happy new year (en alweer vierden we het op een boot)!

Wat hadden we ook een geluk dat er deze twee dagen een heerlijk zonnetje scheen.
Liggend op het dek bekeek ik dit mooie stukje natuur door de glazen van mijn zonnebril. Eigenlijk wilde ik na dag twee de boot niet verlaten maar de trip zat er alweer op.
Een geweldige ervaring rijker lieten Gjalt en ik ons weer terug rijden naar Hanoi.

Wat volgde was vier dagen in Hanoi. Eerst nog in een hotel in het bruisende centrum.
Althans, dat zal maar zo bruisend kunnen zijn als niet alles vijf dagen plat ligt vanwege het nieuwe jaar. Ik las ergens dat men tijdens dit feest ook gelijk kerst en alle verjaardagen viert.
Het is dus DE tijd van het jaar om alles dicht te gooien en de stad te verlaten, op naar de familie.

In zo'n verlaten stad kan er wel goed gefietst worden. De eerste dag van dit nieuwe jaar (op 31 januari) verkenden we Hanoi dan ook op de fiets.
Het was heerlijk rustig voor een stad als deze.
Een rustige stad is op zich niet zo erg tot het tijd is voor lunch, diner of het inslaan van souvenirs en je overal ziet dat alles gesloten is.
En... als je dan wel een plekje vindt om te eten en ze je eerst een kwartier naar de menukaart laten staren vertellen ze daarna doodleuk dat ze eigenlijk maar drie gerechten van de kaart serveren en niet die dikke vette hamburger waar je nu net zo'n zin in had.

Voor onze laatste twee nachten in Hanoi trakteerden we onszelf op de luxe van een hotel met binnenzwembad, sauna en steamroom.
Daar hebben we de laatste drie dagen heerlijk gerelaxed.
Gjalt in de sportschool en ik in het zwembad.

Ook bezochten we een Water puppet theatre. Inmiddels zijn we er beiden van overtuigd dat dit ook een plekje op Noorderzon verdiend. Poppen die worden aangestuurd door een lange bamboestok en zich bewegen over het water. Allemaal korte kleine verhaaltjes.
Het Water puppet theatre bezorgde ons een leuke avond uit.

Daarna moest er nog gegeten worden. We vonden een restaurant.
Het zag er wel iets luxer uit dan waar we normaal aten maar vergeleken met Nederland was het nog steeds prima te betalen.
We bestelden ons eten en wachtte met een drankje. Het was chaos bij de bediening.
Ik zag zo'n vijf personeelsleden druk heen en weer rennen.
Na een kwartier werd ons gezegd, sorry dat het zo lang duurt.
Na een half uur kwam de bediening weer en zei: I'm so sorry................
The pork rib you ordered is finished. Laat je ons serieus een half uur wachten om daarna te zeggen dat het gerecht dat Gjalt besteld had niet eens in de keuken in de pan ligt te sudderen.
En daarna zei meneer doodleuk tegen mij, is it ok we serve your noodles now miss? Eehm nee, en we gaan, op zoek naar een ander restaurant.
En die drankjes, die betalen we ook niet! En zo geschiedde.

Het werd pizza.
De bediening vroeg, wilt u een dikke of een dunne bodem.
Een dunne graag. "Sorry die is op". Maar ja, ze zei het gelukkig wel gelijk en niet pas na een half uur.

En nu, nu zijn we bijna terug in ons koude kleine Nederland waar alles vertrouwd is. Geen smoezelige handdoeken in hotels, geen lakens op je bed met vlekken van een voorganger. Geen bediening in restaurants die zeggen dat de halve kaart niet te bestellen is of erger, dat er die dag alleen drankjes geserveerd worden.

Mijn vluchtschema zegt dat we over drie kwartier landen op Nederlandse bodem. Nederland, waar iedereen Engels, Nederlands, Frans en/of Duits spreekt en waar je niet eindigt in dorpjes waar geen mens Engels spreekt en je maar in de eerste de beste bus naar Amsterdam stapt om maar terug te gaan naar de bewoonde wereld.

De afgelopen drie maanden zijn veel te snel gegaan.
Ik ben zo blij dat Gjalt en ik deze reis samen hebben gemaakt.
Dat Gjalt de kaarten kon lezen zodat we niet verdwaalden en dat hij het eten kookte in Phnom Penh zodat ik geen voedselvergiftiging zou krijgen. En op mijn beurt zocht ik de leuke restaurantjes en mooie hotels uit en beschermde ik hem met mijn flessen sunscreen en insectensprays.

Er is geen twijfel over mogelijk want we weten het zeker .... samen kunnen we de hele wereld aan!