Home is where the heart is!

Met mijn laatse dag als juf op de agenda vliegt de tijd, sinds de start van het nieuwe jaar, als een raket voorbij.

Donderdag kan ik me dan druk bezig houden met inpakken om vrijdag samen te beginnen aan onze echte vakantie!

Hoe dichterbij die laatste dag komt hoe meer ik me bedenk dat ik nog helemaal niet terug naar huis wil.
Ik zou hier zo nog drie maanden willen blijven maar ja,
er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan.
En voor Phnom Penh is die tijd van gaan al bijna aangebroken.

Ik kan me mijn eerste indrukken nog goed herinneren.
Een rommel op straat, chaos in het verkeer en de lucht van natte hond.
Die rommel is nog steeds niet opgeruimd, van de chaos hebben we onszelf onderdeel gemaakt en de geur van natte hond is misschien wel echt een natte hond geweest.
Het verschil met het begin is nu alleen dat ik er aan gewend ben geraakt.
Ik zie die rommel niet meer elke dag, in ieder geval niet op een manier dat ik het opvallend vind.
Die chaos dat ben ik zelf nu ook. Elke dag keer ik om vlak na het bordje verboden een U-turn te maken.
Ik weet ook niet voor wie dat bord daar hangt maar in ieder geval trekken weinig zich daar wat van aan.
En die natte hond, ja, die stinkt nog steeds maar goed ik weet dat dat zo is en ik ben er aan gewend.

Phnom Penh is meer dan wat hier boven staat.
Het is ook de stad van dansklasjes op straat die we bekijken in het voorbij gaan.
De stad waar alle kinderen die, waar je ook in de stad komt, enthousiast zwaaien en "Hello!" roepen in de hoop dat je wat in het engels terug zegt.

Ook de stad waar iedereen op de brommer (moto) past.
In Nederland maken we ons druk over kindjes die netjes in een maxi-cosi horen, keurig op de achterbank. Hier kan je lieftallige engeltje gewoon voorop de brommer. Maar ook kan je je kind, achterop zittend, vasthouden in je ene hand en bellen met je andere hand.
Of, voor de verantwoorde ouder, veilig tussen papa en mama in.

Het is voor ons ook de stad geworden van de lieve kinderen bij Colt.
Onze klasjes die we beide zullen missen.

Van enkele kinderen weten we waarom ze bij Colt wonen.
Door armoede waarbij ouders niet voor hun kinderen konden zorgen omdat ze zelf al niet rond konden komen of door huiselijk geweld.
Hoe dan ook, de kinderen zitten daar niet voor niets.
En als ik dan die verhalen hoor die een stukje heftiger zijn dan in die ene beschreven zin hierboven dan vind ik het echt een wonder om te zien hoe vrolijk en lief deze kinderen zijn.

Dat we deze kinderen zullen gaan missen is zeker.
Ik vind het een moelijk idee dat het er op lijkt dat we ze na vrijdag nooit meer zullen zien.

Ook de studenten zijn al even vriendelijk en verassend. Mijn studenten zie ik morgen voor het laatst maar vorige week nam Gjalt al afscheid van zijn klas. En ineens werd ik er ook bij geroepen.
Ik moest even komen in Gjalts klas. Ze hadden een cadeau voor ons beide.
Ik vond dat zo ontzettend lief.
In principe is elke leraar zo druk met zijn eigen klas dat de studenten uit de andere klassen weinig met je te maken hebben.
Maar als teacher Marten wegging dan hoorde Britta ook bij het afscheidsfeest.
Beide kregen we een Kroma, een typische Cambodjaanse sjaal.

Wat ook prachtig is zijn de flexibele regels.
Ons visum was vrijdag verlopen.
Nu kwamen we daar vorige week al achter maar we hadden al een ticket naar Kuala Lumpur geboekt voor zaterdag.
Een dag later..
Ik zag al beren op de weg, dat we het land bij terugkomst niet meer in mochten komen
maar het het was uiterst gemakkelijk om het land te verlaten met een verlopen visum.
We betaalden 5 dollar per persoon aan de douane (de boete is 5 dollar per dag) en Hasta la VISA!

Het terugkomen in Cambodja was nog makkelijker. Om 7:50 stonden we nog in het vliegtuig en tien minuten later regelden we, met een nieuw visum in ons paspoort, een tuk tuk op de parkeerplaats.
Om 9 uur waren we thuis en om half tien stond ik weer voor de klas.

Phnom Penh is ook de stad van de tailors.
Een prachtige op maat gemaakte blouse voor Gjalt en een tailor-made jurkje voor mij.
Daarnaast had ik een inktvlek in mijn rok die er niet meer uitging en die de tailor keurig in een naad heeft weggestikt.
Ook had ik een jurk die te lang was en over de grond sleepte (of ik ben te klein) maar ook dat probleem is opgelost.

Helaas is Phnom Penh tijdens ons verblijf ook de stad van de stakingen geweest. Hoewel wij daar maar twee keer iets van gezien hebben (lange optochten met veel Cambodjaanse vlaggen) hebben ze de afgelopen tijd met grote regelmaat gestaakt. Met eenmaal een ernstige schietpartij tot gevolg.
En misschien staken ze nog steeds zonder dat wij het weten.
Wij krijgen er de helft niet van mee.

Het geeft een slecht gevoel hoe deze mensen vechten voor verandering maar hoe ze met de verkeerde man op de verkeerde zetel kunnen "vechten" wat ze willen maar niet erg ver komen.
Veel verstand van de Cambodjaanse politiek heb ik niet maar als ik verhalen hoor over een samenzweringsverbod zodat er geen staking meer kan komen (zogenaamd voor de veiligheid van het land) dan word ik daar wel een beetje angstig van. Want niet meer mogen demonstreren tegen je slechte arbeidsomstandigheden of tegen een verkiezingsuitslag die niet de verkiezingsuitslag lijkt te zijn dat noemen we nergens op de wereld een democratie.
Verkiezingen die gewonnen worden op een dubieuze manier met een minister president die daar al vanaf 1985 zit dat klinkt als corruptie.

Mensen die slapen in tuk tuk's of kinderen die ik de hele dag op straat zie.
Moeten zij niet naar school?
Er is in dit land natuurlijk nog veel meer aan de hand dat wij niet zien.

Maar ondanks deze andere kant van Phnom Penh hebben wij ons hier al die tijd veilig en welkom gevoeld.
De mensen hier zijn zo vriendelijk (behalve op het vliegveld).

Vrijdag reizen we verder.
Via Angor Watt gaan we naar Laos en dan door naar Vietnam.

Het klinkt alsof de reis al bijna is afgelopen maar gelukkig hebben we de vakantie in onze vakantie nog!