Kia Ora

Kia Ora vanuit Nieuw Zeeland.

Eigenlijk wilde ik beginnen met Ugh! Want nadat we gisteren zijn wezen kajakken en een wandeling van 4 uur (12 km heuvels op heuvels af) hadden gemaakt kon ik nog weinig anders zeggen dan dat. Voor mij was dat wel weer genoeg sport voor een dag. Toen ik vandaag op een bordje zag staan dat de wandeling twee uur duurde in plaats van 1 tot anderhalf was ik al uitgewandeld voor we begonnen waren..

Inmiddels zijn we in Nieuw Zeeland. En dat na een vlucht met JETSTAR op rij dertien bij de nooduitgang.. Beetje het lot uitdagen.

Nieuw Zeeland is prachtig. Ontzettend groen en de zee is Aruba blauw. Ik zie mezelf hier wel wonen. Naast dat het ontzettend mooi is, is het ook erg verlaten. Geen wonder aangezien er maar 4.4 miljoen mensen in het hele land wonen. En dat is te zien. Na drie uur rijden kwamen we uit in een plaatsje dat op de kaart wat dikker gedrukt was dan de rest. We hadden onze hoop op een Mac Donalds gezet (voor gratis internet) maar het dorp was volgens mij nog niet eens groter dan ons mooi Compas.

Op het zuidereiland zijn volgens mij maar 4 echt grote plaatsen.. Christchurch, Dunedin, Nelson en Blentheim.

Voor de rest zijn het dorpjes met 5 huizen of ter grootte van de dorpjes op het Drentse platteland.
Ik ben de dagen en de data een beetje kwijt maar maandag stond een whale-watch tour in Kaikoura op de planning.

We hebben prachtig walvissen gezien. Ze sprongen over de boot evenals de dolfijnen die de hele tocht naast de boot bleven zwemmen.. Dat zou tenminste gebeurd zijn als.. onze tour niet 15 minuten van te voren gecancelled zou zijn in verband met ruige zee.

Nadat we ons geld terug hadden gevraagd en besloten hadden niet te wachten op de tocht van drie uur (5u wachten) reden we via Nelson naar Marahau (Abel Tasman national park). Maar goed dat we niet gewacht hebben op de walvistocht van drie uur want van anderen hoorden we laten dat ook die tocht gecancelled was omdat de zee nog steeds te ruig was. Misschien doen we de tocht later deze week alsnog.

Gistermorgen zijn we in het Abel Tasman park wezen kajakken. Erg mooi. Blauwe stranden en… zeehonden.. in het wild. Dat is nog eens wat anders dan de dierentuin in Emmen. Ik moet trouwens wel zeggen dat na die morgen kajakken van twee en half uur ik me een beetje zorgen maak over de tocht bij Milford sound van 5 uur.. Ik had nu al het idee dat ik krampachtig in de kajak zat.

Na het Kajak avontuur begon onze wandeling van 12km terug naar onze cabin. Of deze wandeling de moeite waard was.. daarover verschillen Gjalt en ik van mening. Ik zal het je in ieder geval niet aanraden aangezien je met een wandeling van 5km precies hetzelfde ziet en je lichaam en geest daar een stuk blijer mee maakt.
Onze cabin op het Abel Tasman was trouwens erg grappig. Het voelde alsof we in een winkeltje sliepen aangezien de voorkant een en al etalage was.

Sociaal dier Gjalt had binnen no time weer een paar Nederlanders gevonden om de avond mee door te brengen. Gjalt is echt een prima backpacker. Praat met iedereen en alles waar hij maar kan (hoop niet dat dit iets met mijn gezelschap te maken heeft).

Vandaag zijn we na een ritje met de watertaxi en een wandeling van anderhalf uur naar Bark Bay doorgereden naar The Pancake rocks. The pancake rocks zien er uit als een bordje pannenkoeken. En als je daar om half zeven naar aan het kijken bent (denkend aan de pannenkoeken die je de avond ervoor at) dan lust je wel een bordje. Gelukkig waren we daar geen uur eerder.. om half zes hadden we namelijk eindelijk een plaats gevonden waar we boodschappen konden doen (helaas was de Subway dicht). Aangezien het laatste maal om kwart voor 8 die ochtend onze buikjes was binnengerold ging er wel weer een broodje (of twee in).

Inmiddels zitten we in een prachtig hostel in Greymouth. Het mooiste hostel tot nu toe. Schoon maar ook ingericht door een liefhebber van reizen. Overal hangen schilderijen etc. Van voornamelijk Afrika.

Vandaag dachten Gjalt en ik nog even aan hoe verschrikkelijk de mijnramp hier in Greymouth moet zijn. Het plaatsje heeft niet alleen 20 mijnwerkers verloren maar als gevolg van de mijnramp sluit de mijn ook nog eens waardoor 113 mensen hun baan verliezen. Aangezien dit plaatsje te klein is om aan 113 mensen een nieuwe baan te bieden zal dit betekenen dat deze mensen met hun gezinnen moeten verhuizen. Waarschijnlijk zal dit massale leegloop veroorzaken waardoor er ook teveel aan sociale voorzieningen zal zijn zoals scholen en winkels.. Een regelrechte ramp natuurlijk.

Misschien moet ik maar even afsluiten met iets zonnigs.. De zon. Jullie willen vast graag weten dat Gjalt en ik, ondanks het vier keer insmeren, hier en daar een beetje verbrand zijn in de zon. Het is namelijk heerlijk weer. Had ik al gezegd dat het hier zo lekker zonnig is?

Morgen rijden we door naar Franz Josef en vrijdag halen we Gjalts zusje op om samen met haar onze vakantie te vervolgen.

Oh ja, vergeet ik bijna te zeggen dat ik afgelopen maandag nog een beetje gepikeerd was. Het leek me lekker om een glaasje rode wijn bij het eten te hebben en nadat we een lekker uitziend wijntje hadden uitgezocht wilden we het afrekenen. Uiteraard vroegen ze om Gjalts ID. Gjalt toonde die en vervolgens vroegen ze om mijn ID. Ik zei die ligt nog in de auto maar hij betaald. Ik doe niet de boodschappen. Wie er betaalde maakte niet uit iedereen die bij die boodschappen stond moest zijn ID laten zien. Ik was al op weg naar de auto maar aangezien die verder weg stond had ik genoeg tijd om te bedenken hoe belachelijk ik het vond. Dus liep ik terug en zei: laat die wijn maar zitten dan.
Iedere moeder die dus boodschappen gaat doen met haar kind van vier kan het wel vergeten om een lekker flesje wijn in te kopen..