Milford sound (beetje lang verhaaltje)

Ik weet het nu al, ook al zou ik er nog niet aan moeten denken, maar als ik terug ben in Nederland zal een van de eerste zinnen die ik hoor wel zijn: Oh, je bent helemaal niet zo bruin geworden. Ik zeg het nu alvast dat bespaart men de zin.

Na Greymouth zijn we doorgereden naar Franz Josef. De plaats van de Glacier.

Omdat Gjalt al dagen zeurde over het goede doel: het meenemen van een zielige lifter (in mijn gedachten een rechtstreeks uit een thriller weggelopen seriemoordenaar), kreeg hij in Greymouth zijn zin. Aan de kant zat een zielig hoopje lifter (toch wel een beetje zielig), na een scan op zijn uiterlijk dacht ik.. die mag wel mee.
Gjalt kreeg zijn lifter (bespaard me weer een kerstcadeautje).

Deze Franstalige Belg vertelde dat hij al zeven maanden in Nieuw Zeeland was en na ergens een paar maanden gewerkt te hebben en in Auckland Engels geleerd te hebben verkende hij al liftend Nieuw Zeeland. Na al twee uur gewacht te hebben op een bestuurder namen wij hem rechtstreeks mee naar zijn eindstation voor die dag: de Glacier.

Aangekomen in Franz Josef boekten we voor de volgende dag een dagje wandelen op de Gletsjer. Omdat we kozen voor een hele dag in plaats van een halve kregen we een gratis bezoekje aan de hot pools (tegenover ons hostel) cadeau.

Drie baden van 36, 38 en 40 graden. Aangezien Gjalt en ik blijkbaar niet zulke helden zijn hebben we na een korte tijd in het 38 en 40 graden bad toch maar gekozen voor een uurtje badderen in het 36 graden bad. Heerlijk, ik viel bijna in slaap.
Naar die hot pools heb ik de volgende dag nog vaak verlangd..

Beste lezers let op, want nu komt een stukje waar je in Nederland om kan lachen. ’S Ochtends om 8 uur begon ons gletsjer avontuur. Nadat we voorzien waren van goede wandelschoenen, klemmen met dikke punten (voor onder je schoen op het ijs) en een regenpak (was het maar een waterdicht regenpak) reden we in een volle bus naar de voet van de Gletsjer.. zodra we uit de bus stapten stonden we in de stromende regen. Regen waar we de komende 7 uur niet meer van af zouden komen. En geen motregen of een buitje, nee, stromende tropische regenbuien die van geen ophouden wisten. Goed, misschien even, voor een minuutje. Maar tegen die tijd waren we al zo doorweekt dat we zelf een wandelende regenbui waren.

Afgezien van de regen was de wandeling op de gletsjer wel erg bijzonder om te doen. Het begon met een stukje regenwoud/bosachtig gebied, daarna een wandeling over stenen en gruis en vervolgens aan de voet van de gletsjer gingen onze klemmen onder de schoenen en liepen we over ijs, ijs en ijs.

Prachtig om te zien. Het ijs was helder blauw en smolt soms onder onze klemmen weg door de regen, waardoor het in kleine watervalletjes langs ons heen spoelde. De mooie ijstunnels die altijd op foto’s over dit gebied getoond worden waren helaas weg geregend.. de zon die altijd op dezelfde plaatjes staat (plaatjes van misleiding) was overigens ook verdwenen.

Tegen twee uur was ik er overigens wel helemaal klaar mee. Hoe mooi het ook was, door de regen en de kou en mijn kleren die allen stuk voor stuk nat waren (geen regenpak is tegen dit weer bestemd) had ik genoeg gezien. Bij gebrek aan mooie ijstunnels zag ik geen verandering meer in het steeds veranderende ijslandschap.

Ondertussen dacht ik aan Gjalts camera die onder een doorweekte handdoek in onze tas zat. Dus toen de gids de magische zin sprak: how do we feel about it? Was ik de eerste die riep.. eehm, what about going back? Gelukkig stemden zo ongeveer vijf van de zeven met me in en begonnen we aan een lange tocht terug. Overigens was ik niet de grootste loser, eerder die dag was iemand al omgekeerd en had zich aangesloten bij een groep voor een halve dag. Hadden wij dat ook maar gedaan.

Terug in Franz Josef verlangde ik opnieuw naar de hot pools. Daar hadden we geen tijd meer voor maar de warme chocolade melk waar ik het op de berg nog over had gehad stond wel klaar. Mmmm.

Na het uitpakken van de doorweekte tas bleek er met Gjalts camera niets mis te zijn. Wat een geluk. Mijn telefoon daarentegen blies wel zijn laatste adem uit op de gletsjer. Condens achter het scherm van je touchscreen, daar houden telefoons niet van.

Koud, nat en bedroefd om het verlies van de telefoon reden Gjalt en ik samen naar Wanaka. Dat wil zeggen Gjalt reed en ik zat er beteuterd naast. Na een zoveelste koude rilling stelde ik voor om op de eerste parkeerplaats op zoek te gaan naar een droog T-shirt. De reden dat we dat nog niet gedaan hadden was omdat we allebei een beetje bang waren geworden voor buiten. In de auto was het inmiddels een beetje warm en we wilden geen van beiden meer zoeken in de kofferbak naar droge kleren. We overwonnen de kou en met een droog T-shirt (en natte broek) reden we verder.

Aangekomen in Wanaka was het als eerste tijd voor een warme douche!

De volgende dag vertrokken we vanuit Wanaka naar Queenstown.. Om 10:25 landde Gjalts zusje vanuit Palmerston North. Ik stond al klaar met de camera voor tranentrekkende foto’s maar die kwamen er niet. Net zo mooi waren de blije gezichtjes bij het weerzien.

In Queenstown volgde een relaxdag waar we allen afzonderlijk van elkaar op pad gingen om kerstcadeautjes voor elkaar te kopen (en elkaar soms tegenkwamen om in tweetallen een cadeau voor de derde uit te zoeken). Gjalts zusje had een enorme goede tip voor een hamburgerzaak waar ze megagrote hamburgers hadden. Die waren natuurlijk heerlijk.

De dag werd afgesloten in een bedje op een slaapzaal met nog vier onbekende slapers.

Inmiddels zijn we aangekomen in Milford Sound. Aangezien het hier net zo hard regent als bij de gletsjer ben ik bang voor morgen. Er staat een Kajak tocht van 5 uur op de planning. Ik zie het al weer voor me: 5 uur kajakken in de stromende regen. Ik denk dat ik bij de eerste peddelbeweging mijn kajak om laat slaan want dan maakt die regen ook niets meer uit…