Picton

Opgewarmd door de Hot Tub (bij ons hostel) waar ik net 20 minuten in heb gerelaxt ben ik inmiddels aan het afkoelen in een hangmat voor onze slaapkamer.

Sorry, ik voel weer een lang verhaaltje aankomen. Gelukkig is niemand verplicht het te lezen.

Omdat ik inmiddels al een maandje weg ben van mijn gewone leven in Nederland is het net of het al eeuwen geleden is dat ik mijn laatste werkdag had of de deur van ons huisje sloot. Het is bijzonder hoe snel je gewend raakt aan het zigeunerleven dat we nu hebben.

Ik was de vorige keer geëindigd met de dramatische regen in Milford Sound. Inmiddels zijn we weer aan de zonnige kant van de bergen waar ons niet de hele tijd verteld word dat het er minstens 200 dagen per jaar regent (en dat zie je dus niet in de folder). De westkust schijnt dus regelmatig vol regen te zijn aangezien het achter de bergen blijft hangen.

Maar dit keer was de regen in Milford sound ons geluk. Het zorgde de volgende dag voor vele watervallen op onze route. En die dag zelf? Die dag zelf was heerlijk droog.

Om 9 uur werden we opgepikt in de lodge door onze kajak gids. Na een algemeen praatje en voorzien van dikke warme kleren werden we met een boot midden op het water met kajak en al gedropt. Vanaf daar was het 10 km kajakken door Milford Sound.

Wat was dat prachtig zeg. Grote watervallen en vele kleintjes. Bergen die het water waarin we voeren omsloten en een paar meter voor ons… dolfijnen!
Omdat je zo dicht op het water bent is het een prachtig gezicht als de dolfijnen voor je neus uit het water springen. Hoewel het moment relatief snel voorbij ging maakte het onze tour nog meer de moeite waard.

Milford sound is sowieso een erg mooi gebied. Natuurlijk 2 uur buiten de bewoonde wereld. Het is ook zo bijzonder om met je kajak vlak voor de waterval langs te gaan terwijl je door de kracht van het water weer weggeblazen wordt.

Je zou haast denken dat je door al dat moois bijna zou vergeten dat je ondertussen bent lek geprikt door sandflies. Mugachtige diertjes die me nu al een week in de ban van hun jeukende souvenirs houden. Oh ik haat de beste diertjes. Net als op Aruba lijk ik inmiddels weer gedeeltelijk op een paddestoel.

Na een dag in Milford sound reden we naar Wanaka om vervolgens de volgende dag via Mount Cook door te rijden naar Lake Tekapo. Mount Cook is de hoogste berg van heel Australië en Nieuw Zeeland. Zo hoog, echt zo hoog, dat we die hele berg niet eens gezien hebben. Het regende die dag weer zo ontzettend veel dat ook de berg in regen gehuld was waardoor het zicht ons werd ontnomen. In het toeristencentrum kwamen we twee dappere Nederlanders tegen die hadden geprobeerd de voet van de berg te beklimmen om hem toch te kunnen zien maar door de hoeveelheid aan regen het pad niet meer konden vinden.

Na een bezoek aan het toeristencentrum, waar we vooral veel foto’s van Mount Cook hebben bekeken, zijn we dan ook maar doorgereden naar het zonnige Lake Tekapo.

Het is raar hoe het een stukje verderop ineens weer heel zonnig kan zijn. Aangezien we zo op tijd in Lake Tekapo waren besloten we naar de hot pools te gaan. Daar hebben we ongeveer 2 uur in rondgedobberd voordat we besloten wat te gaan eten.

S’ avonds hebben we nog een stukje maansverduistering bekeken (we hebben het mooiste deel gemist) voordat we lekker gingen slapen.

In Lake Tekapo hebben we trouwens ook nog een mooi kerkje bezocht. Scheen een perfecte trouwplek te zijn maar zo bijzonder was het kerkje nou ook weer niet. Het water in dit gebied is trouwens wel blauwer dan blauw. Volgens mij heb ik nog nooit zulk blauw water gezien. Het lijkt zo blauw dat het chemisch aandoet. Misschien is het gesmolten ijswater van de bergen.

Na een goede nachtrust vervolgden we onze weg naar Christchurch. Daar aangekomen aten we heerlijke bagels en winkelden we wat. Het was er echt stralend weer. Het scheen er de dag ervoor zelfs 34 graden geweest te zijn.

Na de zonnige middag reden we door naar Kaikoura om een dag later een tweede whale watch poging te doen.

En vandaag was het zo ver. Dit keer stond er geen “rough sea conditions” op het scherm maar “ideal sea conditions”. En dat hebben we geweten. Met minstens drie (ik denk zelfs vier) walvissen op de teller en een hele rij aan springende dolfijnen is de tocht meer dan geslaagd geweest.

Nadat we vanmorgen wakker werden in ons heerlijke bedje in een kamer met alles voor ons zelf (eens een keer geen douche delen) hebben we heerlijk rustig ontbeten en zijn we vervolgens naar de whale watch organisatie gegaan.

Met de bus werden we naar de boot gebracht en na een tijdje varen kwamen we aan bij de eerste walvis. Erg mooi om te zien. Voor even. Want na een tijdje is zo’n stukje drijvend vlees minder interessant. De walvis lijkt me voornamelijk lui (ik zou een prima walvis kunnen zijn). Vooral die eerste, die lag er maar een beetje te dobberen. De tweede daarentegen heeft me meer verbaasd. Als ze uitgedobberd zijn gaan ze namelijk terug onder water. En wat je dan ziet…. Is die enorme staart die boven de zee uitsteekt. Met op de achtergrond de bergen van Kaikoura is het plaatje compleet. Die staart onder water zien verdwijnen is echt erg mooi. Gelukkig is dat moment ons drie keer gegund geweest.

Op de terugweg werden we vergezeld door meerdere groepen dolfijnen. Ik denk dat ze ons veilig terug wilden brengen. De branderige geur aan de achterkant van de boot voorspelde namelijk weinig goeds.

Een aantal dolfijnen zwommen erg lang voor de boot uit. Werkelijk waar prachtig om te zien. Ik heb het allemaal erg goed kunnen volgen aangezien ik er met mijn neus bovenop stond. Ik kan niet wachten tot we in Pahia zijn en we met dolfijnen gaan zwemmen. Ik hoop zo dat het doorgaat.

Inmiddels zijn we in Picton. Morgen nemen we de boot naar het Noorder eiland om daar kerst te vieren. Via deze weg dan ook alvast een hele fijne kerst voor iedereen die het heeft volbracht om tot zo ver te lezen!
Een hele fijne witte kerst!

Liefs vanaf de opse kopse wereld waar alleen de stranden en de toppen van de bergen wit zijn!