You never know how strong you are.....

You never know how strong you are
untill being strong is the only choice you have


Dit is opnieuw geen leuk verhaal.
Toch is dit ook wat we hier doen en hoort het bij Cambodja waardoor ik vind dat we ook dit moeten beschrijven.

Na ons bezoekje aan de Killing Fields was er nog iets aan "verplichte kost".
Het Tuol Sleng museum.

Omdat men ons vertelde dat dit nog een stukje heftiger was dan de Killing Fields bezochten we ook het museum met enige tegenzin.

Toch horen al deze verschrikkingen bij dit land en als je, zoals wij, hier drie maanden verblijft vinden we allebei dat ook deze bezoekjes erbij horen.

Na kaartjes gekocht te hebben en met het programmaboekje in mijn hand merkte ik gelijk dat dit bezoek nog indrukwekkender zou zijn. Het programma boekje heb ik niet eens helemaal bekeken omdat ik niet wilde zien wat daar allemaal instond. En met een blik op deze plek was er geen sprake van een vredige omgeving maar van een triest en akelig sfeertje.

Tuol Sleng was een high school voordat in 1975 de Rode Khmer het gebouw innam en gebruikte als gevangenis en martelkamer.
Dat laatste is precies waarom ik het programma boekje maar half heb bekeken want de voorbeelden van de manieren waarop mensen gemarteld werden gaven me een akelig gevoel.

Zo hingen ze mensen boven een bak met water en werd het hoofd net zo lang in het water geduwd en eruit gehaald (met telkens net genoeg adem) tot deze persoon flauwviel.
Maar er werden ook vingers afgehakt en zweepslagen uitgedeeld met gewone zwepen maar ook met elektrische schokken.

Het precieze aantal gevangen tussen 1975 en 1979 is onbekend, maar schattingen lopen uiteen van 14.000 tot 20.000 mensen.

In het museum hangen foto's van mensen die hier gevangen hebben gezeten.
Jonge mensen, oude mensen, kinderen.
Eigenlijk iedereen die maar een beetje verdacht was.
Om de raarste verdenkingen kon je hier terecht komen.
Die martelingen zijn er ook voor bedoeld om de mensen te laten bekennen dat die rare verdenkingen echt waar zijn.

Bij het zien van een foto van een moeder met een baby
schoten de tranen me in de ogen.
Dat was me echt even te heftig.
Hoe kon je een vrouw met een baby naar een plek als deze brengen.

Het ergste is nog, dat na al deze martelingen en verschrikkingen deze mensen alleen nog maar de Killing Fields te wachten stond.
Er was dus geen hoop op beter..

Na deze akelige morgen in de trieste omgeving van Tuol Sleng
(oude vervallen gebouwen met lege kamers met soms nog sporen op de vloer van iets dat lijkt op bloed) zijn we blij dat onze verplichte kost voor Cambodja er opzit.

Het is nog steeds niet te begrijpen dat dit nog zo kort geleden is gebeurd.