Dream higher than the sky & deeper than the ocean

Daar zijn we weer. Met een heel erg lang verhaal!
Dit maal een blog van twee gecertificeerde duikers.
Meerdere ervaringen rijker en Britta plaatselijk verbrand.

Afgelopen donderdag vertrokken we beide voor drie dagen naar Sihanoukville en de eilanden er omheen.

Gjalt nam de bus om 07:00 uur in de morgen en Britta nam, na een middag lesgeven, de bus om 17:45 in de middag (de eerste en de laatste bus). Die vrijdag heeft Annemiek mijn klassen een dagje overgenomen. Heel erg fijn dat ik daardoor een dagje langer kon relaxen.

Aangekomen in Sihanoukville was het voor Britta al 23:00 uur.
Gjalt had er een dagje theorie, over het hoe en wat van duiken opzitten.
Deze hele trip stond namelijk in het teken van duiken en het behalen van Gjalts PADI duik diploma.

Aangekomen bij het hotel (waar Gjalt s'middags al had ingecheckt) bleken we een fancy pancy hotel geboekt te hebben.
Een mooi zwembad (dat wisten we) maar nog mooier, een toilet met zeezicht. Want wat is er nou mooier om op die momenten ook van de zee te kunnen genieten.

In de badkamer was een raam waarmee je door de slaapkamer de zee kon zien. Voor de nodige privacy kon je een scherm naar beneden doen.
Ook konden we vanuit ons bed de zee zien..

De volgende dag vertrok Gjalt naar de duikcursus.
Theorie en zwembadoefeningen.
Gelukkig hadden we daarvoor ontbeten als een koning.
Bonen, worstjes, omelet, pannenkoekjes en geroosterd brood.
Dat er wat overbleef kun je begrijpen.

Britta plofte na het ontbijt neer naast het zwembad om hier het grootste deel van de dag door te brengen. Met een boek, liggend op een zonnebed, aan het zwembad.. wat een heerlijke vrije dag.

Tegen de middag lunchten we samen aan het strand met Gjalts duikmaatje Ellen.
Tijdens de lunch werden we vergezeld door Max.
Een Israëliër die op doorreis is.
Na de lunch vertrokken Gjalt en Ellen weer naar de duikcursus en bleef ik nog even met Max op het strand.
Hij vertelde me dat Israëliërs niet naar landen als Maleisië en Indonesië mogen.
Iets wat sommige mensen al weten maar voor mij als totale verassing kwam. En mensen uit Maleisië mogen op hun beurt niet naar Israël.
Ik was echt verbaasd door deze middeleeuwse gedachtegang, het heeft namelijk iets te maken met de moslimcultuur en de joden.

Na de dag samen te hebben afgesloten met een lekker dinertje bij kaarslicht gingen we lekker slapen om de volgende ochtend om 06:15 bij de duikschool klaar te staan.

Om 06:15 stonden we er dan, klaar voor vertrek.
Na zo'n 6 uur op de boot (waarbij ik na drie uur toch wel een beetje misselijk werd) kwamen we aan bij Koh Prins.
Één van de eilanden voor de kust van Cambodja.

Na de boot op de goede plek gelegd te hebben en ons helemaal in duiktenue te hebben gehesen volgde duik één van vier.
Onder water verdween mijn misselijkheid als sneeuw voor de zon.
De vissen waren gedeeltelijk hetzelfde als de Caribische vissen.
Helderblauw van kleur en zee-egels, heeeeeeeeeeeel veel zee-egels.
Nu viel me pas op dat ze naast de zwarte stekels ook blauwe lichtgevende puntjes binnenin hadden.

Na duik 1 was ik al gewond met een schram op mijn arm en een piepklein sneetje in mijn grote teen.
Na de lunch volgde duik twee. Ellen en Gjalt deden oefeningen voor hun duikdiploma en ik zwom een beetje in de rondte.

S'avonds ging er nog een grote groep het water in voor de nachtduik.
Ik had dat één keer eerder gedaan en aangezien ik toen drukker was met het bijhouden van mijn buddy dan met het genieten van de vissen sloeg ik deze keer over. Gjalt kon tenslotte ook niet mee omdat je pas een nachtduik mag maken met een duikdiploma op zak.
Vanaf de boot konden we het schijnsel van de zaklampen onder water volgen.
Prachtig om te zien. Het leek op twee radioactieve Whale sharks onder water.

Deze hele trip stond in het teken van Whale sharks.
Want als je ze ergens zou kunnen spotten dan was het wel hier.
En wat wilden sommige mensen toch zo graag, die Whale sharks spotten. Ik had daar eerlijk gezegd gemixte gevoelens bij.
Want wilde ik wel vlakbij een 8 meter lange Walvis haai zwemmen?

Daarna gingen we naar bed voor een goede nachtrust.
Bed/ kamperen.
Met zijn twaalven op het dak van de boot op allemaal matrasjes met alleen een zeil boven ons en vanaf mijn plek uitzicht op de open lucht.
Uiteindelijk rustiger dan ik dacht.
Niemand snurkte, iedereen was in diepe slaap en de volgende ochtend stonden we (nadat ik al een paar keer wakker was geweest van een klapperend zeil) om 7 uur op.

Zo'n drie kwartier later lagen we in het water voor onze eerste duik.
Na ongeveer een uurtje waren we weer aan boord voor een stevig ontbijt en niet lang daarna lagen we in het water voor onze tweede duik die dag. De laatste duik voor Gjalt officieel zijn PADI diploma zou kunnen bemachtigen.

De laatste duik was erg mooi, veel vissen met allerlei mooie kleuren. Het zicht was overal erg goed; minstens 20 meter.
In de afgelopen vier duiken was de diepste duik 18.5 meter.
Het rare is, dat onder water alles helemaal niet zo diep lijkt omdat de oppervlakte zo helder verlicht is.

Nadat we, na de vierde duik, net weer op de boot stonden en al onze duikspullen hadden afgedaan hoorden we de bemanning ineens enthousiast roepen en zagen we ze naar het water kijken.
Een Whale Shark?
Ja hoor, daar was er één.
De duikleraar was in no time met flippers, snorkel en duikbril in het water en vlak daarna sprong Gjalt er achteraan.
Niet veel later volgde Ellen en ik, ik bleef veilig op de boot.
Zo'n beste zwemmer ben ik niet in woest zeewater dus veel zin om weer van de boot te gaan had ik niet.
De rest van de duikers, die waren nog ergens verderop onder water.
Ver weg van de Whale Shark.

Maar toen Gjalt, Ellen en de duikleraar er net een paar minuten inlagen moesten we de andere duikers ophalen.
Zij bleven met zijn drieën in het wilde zeewater dobberen terwijl wij de andere duikers ophaalden.
Wat was ik blij dat ik nog op de boot was.
Zeker omdat we er zo'n 25 minuten over deden om de anderen op te halen.

Terug bij Gjalt, Ellen en de duikleraar waren zij nog steeds in het gezelschap van de Whale Shark.
Hop, daar gingen alle andere duikers met flippers en snorkel het water in voor een kennismaking met deze beste vis van een meter of 5.
Ik kon deze grote vis ook erg goed zien vanaf mijn plekje van de boot aangezien hij voortdurend vlak onder de oppervlakte zwom.
Helemaal niet bang voor mensen maar erg nieuwsgierig zoals Ellen het beschreef.

Gjalt kwam uitgeput het water uit.
Na 25 minuten rondjes zwemmen en weg zwemmen voor de Whale Shark die graag met Gjalt wilde spelen was Gjalt volledig uitgeput.
Gjalt vertelde dat de Whale shark de hele tijd achter hem aan bleef zwemmen.
Dat komt natuurlijk omdat Gjalt zo ontzettend lief is.
Maar, je kan zeggen wat je wil, we hebben prachtige foto's ;)

Op de terugweg lag Gjalt uitgeput op het dek van de boot.
Ik lag er naast.
En een tip voor een ieder die ietwat lui in de zon gaat liggen en denkt handige tips voor niet insmeren te hebben.
Doe het niet, smeer jezelf gewoon van top tot teen in.
Want hoewel ik overal had gesmeerd behalve mijn bovenbenen
(want dat werd bedekt door mijn rok) en mijn hals, waar ik een handdoek op had gelegd, kon ik natuurlijk zelf ook wel bedenken dat de wind dit niet prachtig op zijn plek zou laten liggen.

En ik was helaas ook niet slim genoeg om te bedenken dat je oogleden verbranden als je zonder zonnebril met je ogen dicht in de zon ligt.
Dus, hier en daar een knalrode vlek en voor de rest een beetje kleur met goede bescherming van mijn factor 50!
Maar oh wat prikken mijn bovenbenen..

Aangekomen in Sihanoukville kreeg Gjalt zijn tijdelijke duikpas
(de echte wordt opgestuurd naar huis) en dat maakt hem nu tot beëdigde duiker.
Dat betekent dat Gjalt en ik gewoon samen spullen kunnen huren en de diepe zee in mogen met zijn tweetjes.
Jammer dan dat ik dat niet zo goed durf want duiken blijft toch altijd wel een beetje spannend ook al heb ik er nu 18 stuks op mijn naam staan.

In Sihanoukville bleek één van de laatste bussen al vertrokken en de allerlaatste bus vol te zitten.
Samen met een Amerikaan besloten we een taxi terug te nemen.
De taxi chauffeur was het liefst naar huis gezoefd maar we hadden hem een snelheidslimiet opgelegd voor onze eigen veiligheid.
Gelukkig heeft hij na het rijden van die 245 kilometer (of iets in die richting volgens google maps) ons veilig thuis gebracht.

Rond de klok van 22:00 waren we weer thuis met een doosje vol nieuwe herinneringen.